topsport en werkervaring

“Meer regie over je eigen leven. Dat willen we toch allemaal?”

“Het is mooi dat je onderdeel van iemands leven kunt zijn, dat je iemand kunt helpen om zelfstandig te worden”

Werken naast sporten vind ik fijn. Het zorgt voor afleiding, en ik draag zo iets bij aan de maatschappij. Vroeger dacht ik daar minder romantisch over. Ik ben min of meer de gehandicaptenzorg ingerold. Tijdens mijn opleiding heb ik verschillende stages gelopen, binnen het speciaal onderwijs en de gehandicaptenzorg. Dat sprak me wel aan. De vrijheid die je hebt, de variabele werktijden. Het is niet van negen tot vijf. Naar dat soort dingen keek ik. Het was toen niet per se mijn missie om mensen te helpen. Nu kijk ik er anders tegenaan. Het is mooi dat je onderdeel van iemands leven kunt zijn, dat je iemand kunt helpen om zelfstandig te worden.

Na de vierde plek in Rio wilde ik hoe dan ook een medaille pakken. Dat is gelukt. Samen met Annika van der Meer, mijn toenmalige roeipartner, ging ik voor goud in Tokio. Het werd zilver. Ook daar ben ik trots op. En het succes wordt opgepikt. Steeds vaker word ik uitgenodigd om op scholen en sportverenigingen een praatje te houden. Of bedrijven willen me hebben voor een motivational talk. Ik vind het leuk om mijn verhaal te delen. Hiermee kan ik anderen inspireren. Mijn praatje vond ik alleen nog niet sterk genoeg. Daarom heb ik meegedaan aan het groepsprogramma TeamNL@work | Sprekers. Dit programma gaat over jezelf: Wat is jouw verhaal? Wat wil je vertellen? Wat is interessant? Ik had geen flauw idee. Ik leef gewoon mijn leven. Dat is wat ik doe. Ineens moest ik erover nadenken. Ik vond het confronterend en oncomfortabel. Wat doe ik hier?, vroeg ik me af. Ik heb liever twee loodzware trainingen op een dag waarbij ik helemaal tot het gaatje moet gaan. Dat vind ik minder vermoeiend dan dit. Ik was leeg.

Als topsporter ben je gewend om fysiek bezig te zijn. Een hele dag ‘in de schoolbanken’ is dan wennen. Maar daar moet je even doorheen. Het leuke aan het programma is ook dat je dit samen met andere topsporters doet. Van het horen van elkaars verhalen leer je veel. Door het programma heb ik nu duidelijker een eigen verhaal dat ik kan vertellen: over een jongetje dat vroeger bij gym als laatste werd gekozen en uitgroeide tot een superfitte zilverenmedaillewinnaar op de Spelen in Tokio. Het gaat over het overwinnen van problemen, over het verleggen van grenzen. Ik heb een aangeboren beenlengteverschil. In mijn jeugd ben ik acht of negen keer geopereerd. Ik lag veel op bed en kon fysiek niet meekomen. Op mijn achttiende kreeg ik te horen dat ik met vijf jaar in een rolstoel zou belanden. Maar nog altijd loop ik als een kievit, bij wijze van spreken.

Met discipline en toewijding kun je veel bereiken. Dat zijn eigenschappen die op mij als topsporter van toepassing zijn. En die ik overbreng op bewoners van de zorglocatie waar ik werk. Ze willen zo zelfstandig mogelijk wonen. Dan moet je ze de vaardigheden aanleren die horen bij het goed voor jezelf zorgen. Dat gaat over het schoonmaken van hun huis. Over het klaarmaken van maaltijden. Over het inplannen van afspraken. Stapje voor stapje gaan we daarmee aan de gang. En na een halfjaar blijkt dat het best kan, ook al dachten ze van niet. Dat ze zelf een afspraak met de huisarts of tandarts kunnen maken als ze wat hebben. Zo krijgen ze steeds meer de regie over hun eigen leven. Dat willen we toch allemaal?”

“Als je heel goed bent in een sport, word je topsporter. Daarna komt je maatschappelijke carrière. Bij mij ging het omgekeerd. Ik werkte en werd topsporter. Bij toeval eigenlijk. Tijdens een teambuildingsessie met rolstoelhockey gingen we roeien op de Bosbaan in Amsterdam. In de boot kwam ik niet vooruit, dat was een kwestie van techniek, maar binnen op de ergometer ging het goed. Dat is vooral hengsten, wat me wel ligt. Ik maakte indruk op de coach van de roeiselectie. Een paar weken later belde hij me: of ik wilde meedoen met de NK indoorroeien. Het was mijn eerste roeiwedstrijd ooit. Ik werd Nederlands kampioen. Ik lag er wel helemaal af. Spierpijn, pijn aan mijn luchtwegen, bedenk het maar. Tegelijkertijd vond ik het supergaaf. Een paar weken later werd ik Europees kampioen indoorroeien. Hierna leerde ik roeien op het water. Dat ging al snel de goede kant op. Binnen vier maanden hadden we ons gekwalificeerd voor de WorldCup, waar we vierde werden. Dan kun je misschien ook naar de Paralympische Spelen, dacht ik. Dat wilde ik altijd al wel.

Met de roeiselectie trainde ik twaalf keer in de week. Dat deed ik naast mijn werk. Ik ben begeleider op een woonlocatie voor mensen met een verstandelijke handicap. Dat vraagt om strak plannen. Omdat er 24 uur begeleiding aanwezig is op zo’n locatie, heb je mogelijkheden met de diensten die je draait. Als je twee avond-slaapdiensten achter elkaar draait, heb je al bijna al je uren gemaakt. Die diensten lopen van vier uur in de middag tot negen uur de volgende ochtend. Door zo te plannen, kon ik mijn tijd goed verdelen tussen trainen op de Bosbaan in Amsterdam en werken in Goes en omgeving, waar ik woon. Van mijn werkgever heb ik gelukkig altijd de vrijheid gehad om mijn rooster zelf in te vullen, zodat het goed uitkomt voor mij. Natuurlijk wel in overeenstemming met mijn collega’s. Dat gaat goed. Als het een niet onder het ander lijdt, is er geen probleem.

Hoe een jongetje dat vroeger bij gym als laatste werd gekozen, uitgroeide tot een superfitte zilverenmedaillewinnaar in Tokio – dat is de verhaallijn die paralympisch roeier Corné de Koning tijdens het groepsprogramma TeamNL@work | Sprekers ontwikkelde. Het helpt hem zijn verhaal te vertellen als hij door scholen, sportverenigingen of bedrijven wordt uitgenodigd. Discipline en toewijding zijn daarin belangrijke elementen. Zo combineert hij topsport en werkervaring en verlegt hij grenzen.

Corné de Koning

“Met discipline en toewijding kun je veel bereiken”