het beroep topsporter

Tegelijkertijd is het geen bezigheidstherapie. We doen het om er beter van te worden en zo goed mogelijk te presteren. Mijn grote doel is nu de Paralympische Spelen van Milaan en Cortina d’Ampezzo in 2026. Zilver en brons heb ik al op zak. Er mist nog één kleur medaille. Wel ben ik al twee keer dubbel wereldkampioen geworden. Dat waren de mooiste momenten uit mijn carrière tot nu toe. Daar doe je het voor als topsporter. Daarnaast is elke dag in de sneeuw een cadeautje. Ik vind het heerlijk om in de natuur te sporten. Het voelt niet als mijn beroep. Ik zie en ervaar het als een hobby. Hoe mooi is het dat je boven op een berg staat en lekker naar beneden kunt glijden met de wind langs je slapen? Als dát werk is, wil ik wel tot mijn honderdste werken.

Wat meer op werk gaat lijken, en wat ik tegelijkertijd heel leuk en spannend vind, is dat we van de bond de vrijheid hebben gekregen om ons programma in grote lijnen zelf in te vullen. Dat betekent veel plannen en regelen. Wat meespeelt op de achtergrond, is dat we in tegenstelling tot eerdere jaren een klein parasnowboardteam hebben. We gaan kijken hoe we de komende seizoenen gaan inrichten en wie of wat we daarbij nodig hebben. We mogen een team om ons heen bouwen, qua coaching en ondersteuning. Hopelijk komen er ook nieuwe talenten bij. Deze insteek is voor ons een nieuwe ervaring en een mooie leerweg. Ik denk dat het heel positief kan uitpakken. Op naar nieuwe hoogtepunten.”

“Hoe mooi is het dat je boven op een berg staat en lekker naar beneden kunt glijden met de wind langs je slapen? Als dát werk is, wil ik wel tot mijn honderdste werken”

“Ik vond het een hele eer om de Nederlandse vlag het stadion binnen te mogen dragen”

“Na Beijing 2022 moest ik bijkomen. Een paralympisch jaar is best heftig. Richting de Spelen heb je oogkleppen op en staat alles in het teken van presteren. Ik was toe aan een break. Samen met mijn man Chris – hij is ook boarder en lid van Paralympisch TeamNL – ben ik zeven weken met een camper door Noorwegen getrokken. De natuur is zo verschrikkelijk mooi daar. Mooier dan dit kan niet, heb ik vaak gedacht. Dan ga je een bocht om en is het toch nog mooier. Je mag je camper overal parkeren en kunt slapen waar je wilt. In Noorwegen werd het besef steeds sterker dat ik door wilde met snowboarden. Ik plakte er een paralympische cyclus aan vast.

Het leuke is dat ik nog steeds beter word. Je moet ook wel als je beroep topsporter is. Anders gaan anderen er met de buit vandoor. Beter worden zit onder andere in ontwikkelingen op het gebied van snowboards en protheses. De prothese waar ik zes jaar geleden mee racete, daar kan ik nu niets mee. Zoiets moet met je mee ontwikkeld worden. Met enige regelmaat heb ik contact met mijn prothesemaker. Als ik het idee heb dat ik niet verder kom, trek ik aan de bel en kijken we samen wat er mogelijk is. Beter word je ook van goed trainen. Dat doen we in de winter in de sneeuw en in de zomer op Papendal. Op dinsdag en donderdag staan hersteltrainingen en cross-oversporten op het programma. Dat zijn alle sporten die mij helpen om een betere snowboarder te worden, zoals skateboarden, suppen, mountainbiken en surfen. Als we gaan surfen, kijken we waar golven zijn en rijden we naar de kust. Dat klinkt als een goed leven en dat is het. De afwisseling maakt het leuk.

In 2009 wilde de familie Bunschoten op wintersport. Alleen paste dochter Lisa met haar voet niet in een harde skischoen. “Probeer een zachte snowboardschoen”, was het advies van haar broer. Een paar dagen later stonden ze in Nieuwegein op een borstelbaan en kort daarna in de Oostenrijkse sneeuw. Drie jaar later reed Lisa haar eerste wedstrijden en in 2014 ging ze naar de Paralympische Winterspelen in Sotsji. In 2018 won ze zilver en brons in Pyeongchang, tijdens Beijing 2022 greep ze naast de medailles. Het kan verkeren, maar een mooi leven heeft ze zeker.

Lisa Bunschoten

“Als je niet beter wordt, gaan anderen er met de buit vandoor”