het beroep topsporter

Wat topsporter zijn voor mij inhoudt, is volledige overgave. Op trainingsvlak en alles daaromheen. Voor Rio 2016 heb ik drie keer vier weken lang in een hoogtetent gelegen. Twaalf tot zestien uur per dag. Mijn vriendin vond het niet ideaal. En soms was het oersaai. Voor Tokyo 2020 heb ik veel in een klimaatkamer getraind, om te wennen aan de extreme temperaturen daar. Uiteindelijk viel dat mee, maar ik was goed voorbereid. Ik doe wat nodig is om optimaal te kunnen presteren. Daar hoort ook keuzes maken bij. Dat betekent geen feestjes en partijen.

Het mooie van topsporter zijn, zit ’m voor mij overigens niet per se in de wedstrijden. Ik geniet van trainen, van steeds sterker worden. Op hoogtestage in het buitenland train je bijvoorbeeld samen met andere topsporters te midden van prachtige natuur. Dat leventje vind ik supergaaf. Ik heb de maximale drive om mijzelf en de sport te verbeteren.

Naast het sporten bezoek ik regelmatig revalidatiecentra. Ik ben ambassadeur van Move Forward, een initiatief om mensen met een beperking in beweging te krijgen. Ik vertel wie ik ben, wat ik gedaan heb en hoe ik ben begonnen met handbiken. Vaak zit er ook een training bij. Dan neem ik verschillende handbikes mee en kunnen mensen daarmee kennismaken. Het is gaaf om te zien hoe hun ogen geopend worden: Wow, er zijn best toffe dingen die ik kan doen, ook al zit ik in een rolstoel. Ze ervaren een nieuwe vrijheid. Het zou mooi zijn als handbiken toegankelijker en bekender wordt. Wat ik begrijp, is dat handbikers nog weleens van wielrenners te horen krijgen: ‘Hee vet, een handbike! Nu zie ik er eentje in het echt.’ Dat is een begin. Als topsporter kun je een verschil maken, hoe klein soms ook. Ik doe dit met veel plezier.

Wat er na mijn topsportcarrière komt, weet ik niet precies. Ooit wilde ik prothesemaker worden. Ik zag wat er allemaal misging, dat wilde ik verbeteren. Daar is topsport tussen gekomen. Ik droom van een eigen academy, met jonge talenten die ik kan helpen. Niet zozeer met financiële middelen, maar juist met mijn ervaring. Dat ik ze kan laten zien hoe ik dingen heb aangepakt, op het gebied van sporten, van clinics geven, van omgaan met de media, van topsporter zijn. Het moet nog vorm krijgen, maar in die richting zit ik te denken. Ik wil niet de zoveelste boot zijn die parallel gaat varen aan alle andere. Het moet echt iets toevoegen aan wat er al is. Op welke manier maakt me niet uit.”

“Als topsporter kun je een verschil maken, hoe klein soms ook”

“Ik geniet van trainen, van steeds sterker worden”

“Hoe word je topsporter? Ja, het bouwt zich op. Je bent ergens goed in, je bent fanatiek en je wordt steeds beter. Zo ging het bij mij. Ik had mijn studie afgerond en ben gaan werken voor een leverancier van rolstoelen en handbikes. Parttime, zodat ik veel kon trainen en steeds beter kon worden. In 2011 verdiende ik de A-status, wat feitelijk inhoudt dat je professioneel topsporter bent. Ik heb mijn werk opgezegd en heb me volledig op het sporten gestort. Dat viel tegen. Ik wilde niet de hele tijd met mezelf bezig zijn. Ik heb afleiding nodig en ben toch weer een dag in de week gaan werken. Dat heb ik opgezegd toen ik geleidelijk aan steeds meer clinics gaf en sponsoractiviteiten kreeg.

In Rio was het goud en brons. In Tokio goud, goud en goud. Hoe ga je daar overheen in Parijs? Handbiker en paratriatleet Jetze Plat moet er nog een vuurtje voor vinden. Iets wat hem aanzet en waarvoor hij alles wil doen en laten. Zijn leven als topsporter vindt hij prachtig. Daarna komt er misschien wel zijn eigen academy. Het moet nog vorm krijgen, maar hij wil ontzettend graag jonge talenten vooruithelpen met zijn ervaring.

Jetze Plat

“Topsporter zijn is voor mij absolute overgave”